در این ژانر از انیمه عاشق شدن و تلاش برای پیشرفت به سوی یک رابطه عاشقانه و یا حفظ آن در اولویت قرار دارد، در حالی که سایر داستان های فرعی یا از این موضوع عقب نشینی می کنند یا برای توسعه داستان اصلی عشق طراحی شده اند. روایت بر افکار و احساسات شخصیت ها تمرکز می کند، پیوندهای بین آنها را نشان می دهد و واکنش های آن ها را به رویدادها یا درگیری ها توضیح می دهد. تقریباً همیشه داستان با خوشی به پایان می رسد و این زوج به خاطر تلاش هایشان با عشقی پایدار پاداش می گیرند. داستان های عاشقانه نیاز به توسعه عاشقانه قابل توجهی دارند که منجر به نوعی نتیجه گیری می شود: یا شروع کردن رابطه، ادامه دادن یا پایان دادن به آن. پایان های این ژانر و مخصوصاً عاشقانه پایان باز تنها زمانی قابل قبول است که اثر اقتباس ناقصی از منبع عاشقانه باشد. داستان های تمسخرآمیز که روایتگر تحولات عاشقانه قابل توجهی نیستند، اما نتیجه گیری دارند، باید با برچسب داستان فرعی در ژانر رمانتیک یا عاشقانه قرار گیرند. یک داستان می تواند به سادگی عاشقانه باشد. از آنجایی که انیمه های این ژانر داستان محور هستند، انسان ها را در حال تجربه مبارزات عاشقانه نشان می دهند و بیشتر به سبک رمان ها ذاتِ درام دارند. برای هر دو برچسب چه عاشقانه و چه درام، داستان باید نه تنها بر رابطه، بلکه بر روی خطوط داستانی جانبی نیز متمرکز شود. به عنوان مثال، یک شخصیت را در حال غلبه بر مرگ یکی از عزیزان یا اعتیاد به مواد مخدر نشان میدهند. این ژانر در شاخه کمدی نیز مستلزم آن است که روایت های عاشقانه بر انگیزه خنده متمرکز شون و صرفاً از کمدی برای آرامش استفاده نکنند. ژانرهای روزمرگی و عاشقانه همیشه در یک قالب نمی گنجند. از بهترین های این ژانر می توان به انیمه های تورادورا، کلند، باکه مونوگاتاری، کاگویا-ساما، هوریمیا و نام تو اشاره کرد.