ژانر آنتروپومورفیک که ویژگی های انسانی را به حیوانات و غیره نسبت می دهد، یک ژانر ادبی ارزشمند است. از لحاظ تاریخی، این ژانر برای بزرگسالان نوشته شده است، اما امروزه اغلب با ادبیات نوجوانان و به خصوص انیمه های شونن مرتبط است و اهمیت کمتری نسبت به ادبیات جدی یا بالغانه دارد. آنتروپومورفیسم نسبت دادن خصوصیات انسان به اشیاء بی جان، حیوانات، گیاهان یا سایر پدیده های طبیعی را توصیف می کند. شخصیت های این انیمه ها ممکن است روی دو پا راه بروند، لباس بپوشند یا ظاهری انسانی داشته باشند. نمونه های رایج در انیمه و مانگا شامل حیوانات، غذاها یا اشیاء انسان نما هستند. این ژانر ارزشمند است زیرا می تواند به طور موثر در مورد موجودات اطراف و همچنین خودشان به مردم آموزش دهد. این ژانر برای ما فاصله ای از یک موضوع فراهم می کند تا بتوانیم دیدگاه جدیدی به دست آوریم. علاوه بر این، با ایجاد جهان های کامل، تخیل را نیز تحریک می کند. در عین حال به گونه های جانوری وفادار می ماند و به ما در مورد حیواناتی می آموزد که این سیاره را با ما به اشتراک می گذارند. این می تواند به طور موثر احساسات حیوانات را منتقل کند و به ما امکان می دهد تا آنها را کمی درک کنیم. این ژانر را نباید با شخصیت پردازی حیوانی برای انسان اشتباه گرفت که شخصیت هایی را توصیف می کند که دارای ویژگی های حیوانی هستند (مانند یک انسان با دم)؛ از بهترین انیمه های این ژانر می توان به انیمه تاکسی عجیب، انیمه مانستر موسومه، بیستارز، باکمونو نو کو، BNA، نکو نو اونگائشی و آزور لین اشاره کرد. لازم به ذکر است که اکثر انیمه های شونن محبوب مثل بلیچ (کاپیتان جوخه 7)، ناروتو (به وفور)، فیری تیل و به خصوص انیمه وان پیس (دکتر چوپر و صدها شخصیت دیگر) نیز از شخصیت های آنتروپومورف استفاده کرده اند.