Kaguya-sama: Love is War کاگویا ساما: عشق جنگ است

داستان انیمه

در مدرسه پرآوازه شوچین، میوکی شیروگانه و کاگویا شینومیا نمونه دانش‌آموز برتر بودن هستند. میوکی که برترین دانش ‌آموز کشور است و همگی به او احترام میگذراند، رئیس شورای دانش آموزی است. در کنار او، معاون رئیس شورا کاگویا، بزرگترین دختر خانواده ثروتمند شینومیا، در تمامی زمینه ها سرآمد است. این دو باعث حسودی تمامی دانش‌آموزان اند و بعنوان زوج بی‌نقص شناخته میشوند. این دو با وجود احساساتی که به یکدیگر دارند، هیچکدامشان قصد اعتراف کردن ندارد. اولین کسی که اعتراف کند میبازد، از بالا به او نگاه خواهد شد، و کم منزلت تر شناخته خواهد شد. با احترام و غروری که در خطر است، میوکی و کاگویا هردو به یک اندازه مصمم اند تا فردی باشند که از میدان جنگ موفق بیرون می‌آید.

درباره انیمه

همیشه انیمه‌هایی هستند که طرفداران انیمه بیش از حد هایپشان میکنند و ‌کاگویاساما یکی از آنهاست. داستانی فراتر از این که دو دانش‌آموز دبیرستانی در مجبور کردن دیگری برای اعتراف عشقش شکست میخورند، وجود ندارد. طرفداران به کاگویاساما لقب "دث‌نوت رومنس" را داده اند که عجیب است چرا که مبارزات فکری اینجا تاکتیک‌هایی ساده هستند که خود را پیچیده می‌نمایانند. کمدی اثر در اکثر اوقات حالت بگیرنگیر دارد. جوک‌ها و شوخی‌ها مدام تکرار و زود کهنه میشوند. شخصیت ها هیچ رشد شخصیتی ای نمی‌یابند. کاگویا پولدار، با اخلاق بچگانه و تسوندره نازپرورده ایست که تقریباً خصوصیت دوست‌داشتنی‌ای ندارد. چیکا دختر بانمک خنگ و سر به هواست. ایشیگامی اوتاکوی افسرده است، شخصیتی تک بعدی دارد و تمامی جوک‌هایش قابل پیش‌بینی‌اند. رئیس شورا، شیروگانه، شخصیت درسخوان و سختکوشی است که بهترین شخصیت اصلی اثر است، قابل همزادپنداری است و کمدی خوبی دارد. مشکل اصلی اثر، نحوه روایت آن است. از راوی آنقدر استفاده شده که پس از مدتی خسته کننده و آزاردهنده میشود. راوی دائماً درباره این که در هر بخش چه کسی پیروز شده نظر میدهد ولی در نهایت هیچ اهمیتی ندارد و اپیزود بعدی باز تکرار همان سناریوی قبل است. راوی معمولاً درباره چیزهای واضحی حرف میزند که به راحتی میتوان آنها را دید و فهمید. انیمیشن استودیو A1 قوی است و موسیقی ها خوبند. بخش بصری اپنینگ خلاقانه ساخته شده اما اندینگ فراموش‌شدنی است. بصورت کلی، کاگویاساما رومنس‌کمدی سرگرم‌کننده ایست، اما پر از کلیشه و استریوتایپ است. رابطه بین دو شخصیت اصلی هیچ تغییری نمیکند و حتی کمی از شروع اثر به اعتراف کردن به یکدیگر نزدیک نمیشوند. اثر پایه و بنیاد ضعیفی دارد و هیچ کار خاصی در مقابل دیگر آثار رومنس‌کمدی نمیکند.